Joe Bonamassa

Jego muzykę zgrabnie określono "postmodernistycznym bluesem": słychać w niej zarówno wpływy bluesa z Delty Missisipi, brytyjskiej Inwazji Bluesowej lat 60-tych, jak i czysto rockowe zagrywki. Tym, co łączy te elementy w spójną całość, jest wirtuozeria, nad którą młody mistrz nieustannie pracuje. Lubi też swoją wiedzą dzielić się z małymi adeptami gitary, i muzyki w ogóle: uczestnicząc w programie "Blues in the Schools" podróżuje po amerykańskich szkołach, by zachęcać dzieci do zainteresowania bluesem. Jak mówi, dawno temu poświęcił się muzyce, i, choć to wymaga wyrzeczeń, nie żałował tej decyzji ani przez chwilę. Z tej decyzji są też zadowoleni jego fani, którzy swego mistrza obdarzają nieziemskim uwielbieniem, tłumnie zjawiając się na wszystkich jego koncertach.

Bonamassa jest częstym gościem na listach przebojów: wydana w 2003 roku płyta "Blues Deluxe", promująca obchodzony wtedy Rok Bluesa, dotarła do pierwszego miejsca na bluesowej liście Billboardu, podobnie, jak wydany w 2006 roku album "You & Me". Wszystkie dotychczasowe płyty Bonamassy święciły wielkie sukcesy: te, które nie znalazły się na pierwszym miejscu listy Billboardu, docierały przynajmniej do pierwszej dziesiątki. W maju 2009 roku Joe Bonamassa zagrał koncert w słynnej londyńskiej Royal Albert Hall, na który bilety wyprzedane zostały w ciągu niecałego tygodnia! To niezwykłe wydarzenie, które sam artysta opisuje jako kulminacyjny punkt 20 lat spędzonych na scenie, wydane zostało na płycie DVD. Tamtego wieczoru obok Bonamassy na scenie pojawili się też goście specjalni, legendy brytyjskiej sceny muzycznej, Eric Clapton i Paul Jones. Pełna dyskografia artysty zawiera następujące tytuły: "A New Day Yesterday" (2000), "So, It's Like That" (2002), "A New Day Yesterday Live" (2002), "Live At The Cabooze" (2002), "Blues Deluxe" (2003), "Had To Cry Today" (2004), "A New Day Yesterday: Live" (2005), "Live At Rockpalast" (2005), "You & Me" (2006), "Sloe Gin" (2007), "Live From Nowhere In Particular" (2008), "The Ballad of John Henry" (2009), "Joe Bonamassa: Live From Royal Albert Hall" (2009), "Black Rock" (2010), "Dust Bowl" (2011), “Beacon Theatre - Live From New York" (2012), "Driving Towards The Daylight". We wrześniu 2011 ukazała się jego kolejna płyta - nosi tytuł "Don’t Explain" i zawiera interpretacje 10 bluesowych klasyków. Album jest wspólnym dziełem Bonamassy i pochodzącej z Los Angeles blues-rockowej wokalistki i kompozytorki, Beth Hart. Sukces tej płyty (m.in. nominacja do Blues Music Awards) zachęcił artystów do ponownej współpracy, czego owocem jest płyta "Seesaw" (premiera maj 2013). Najnowszą pozycją DVD (marzec 2013) w dyskografii Bonamassy jest "An Acoustic Evening at the Vienna Opera House" czyli zapis koncertu wyjątkowego, bo akustycznego projektu artysty, który zarejestrowany został w trakcie jednego z siedmiu akustycznych koncertów w tej niespotykanej trasie koncertowej. Bonamassie towarzyszyli muzycy wywodzący się z różnych kultur, grający na rzadko w muzyce rozrywkowej wykorzystywanych instrumentach takich jak mandolina, skrzypce, irlandzkie banjo, harfa klawiszowa, akordeon, fisharmonia czy czelesta.

Od 2010 roku Bonamassa współtworzył super grupę Black Country Communion, w której skład wchodzili też: Glenn Hughes, Jason Bonham, oraz Derek Sherinian. Ich pierwsza płyta nosiła tytuł "Black Country Communion". W czerwcu 2011 ukazała się kolejna, zatytułowana po prostu "2", a w październiku podwójne wydawnictwo DVD "Live Over Europe". Najnowszą, trzecią produkcją super grupy jest album "Afterglow" z października 2012, który pozostanie ostatnim w ich dyskografii, gdyż supergrupa w tym składzie zakończyła działalność. Fanów BCC może jednak pocieszy informacja, że do koncertowego zespołu Bonamassy dołączył Derek Sherinian.

Joe Bonamassa - gitara i śpiew
Carmine Rojas - gitara basowa
Tal Bergman - perkusja
Derek Sherinian - instrumenty klawiszowe i śpiew