Bestia

„Nasze dwa zdania o tej komedii Kleista zacznijmy od ponurego stwierdzenia; 
tuż po ukończeniu sztuki trzydziestopięcioletni Autor samobójczym strzałem w  głowę
 zakończył życie. Podobnie jak u nas Bałucki i jeszcze Gogol,   i Steinberg.
 Nie ma nic bardziej szokującego niż auto-da-fé komediopisarza, który rozbawiał nas do rozpuku. Co zatem odbijało to «lustro komedii», które polerował młody Kleist,
 jaki wstrząsający obraz świata i osób odkrył i zobaczył nadwrażliwy komediopisarz?

Kleist napisał historię sędziego Adama, który żyje w bezsenności, nocą włóczy się
po najpodlejszych dzielnicach, później plastrem opatruje rany. Udręczają go przeklęte obrazy
 i straszliwe pożądania. Jest Adamem – lecz ów Nowy Adam jest Bestią z komedii. 
Ewa w Nowym Świecie będzie niezwykłej urody i brzydota ukrywanych grzechów 
będzie niezwykła. Nowy świat zostanie obrany do samego rdzenia własnej istoty.


Dla Kleista, wrażliwego młodego mężczyzny, arcyutalentowanego pisarza,
 w rdzeniu świata ukryty był pistolet. Jeśli my na Bestii będziemy się śmiali – Kleist będzie żył; niech śmiech nas rozbroi”.

Janusz Wiśniewski