Arka Noego. Nowy Koniec Europy

Autorski spektakl Janusza Wiśniewskiego oparty na starotestamentowej przypowieści o Noem, który zabrał na swoją barkę „po parze zwierząt z każdego rodzaju”.

 

Tak Janusz Wiśniewski opowiada o swoim projekcie: „Ostrzeżony przez Boga o nadchodzącym Potopie Noe zbudował Arkę, na którą zabrał po parze z każdego gatunku żyjącego na ziemi i wejście zabił deskami. Wtedy runął Potop. Wszelkie stworzenie na ziemi utonęło. Po wielu dniach deszcz ustał, wody zaczęły opadać i Arka zaczepiła dnem o szczyt góry Ararat. Noe wysłał gołębie-zwiadowców, aby sprawdzić czy spod wód wreszcie wyłoniła się ziemia. Biały gołąbek ostatecznie pewnego dnia wrócił na Arkę z gałązką oliwną w dzióbku. Potop przeminął. Bóg rozpostarł na znak przymierza tęczę między niebem a ziemią.

Tę historię zna każdy człowiek na ziemi. My, potomkowie Noego – o czym chcemy mówić w przedstawieniu, gdy będziemy z Aktorami budowali te wszystkie wspaniałe Postaci - Zwierzęta, które płyną na Arce? (Poza wszystkim to jest podniecające zadanie zobaczyć siebie w wielkiej tradycji literackiej i teatralnej, gdzie „zwierzęta są ludźmi”. Twierdzimy, że mamy w zanadrzu efekty dotąd niewidziane.)

Wszyscy, którzy ocaleli na Arce, ta Resztka, zapisze swoim losem przyszłość, wszelkie odległe perspektywy dziejów świata… W tym przedstawieniu mówimy w sześciu językach: polskim, hebrajskim, niemieckim, włoskim, albańskim i hinduskim.” Wiśniewski dodaje: „My wszyscy, Aktorzy z różnych krajów, będziemy nie tylko grali Arkę, ale też niejako będziemy Arką, bo budując spektakl, zbudujemy go ze świętych słów, które w <>, zawsze wynosiły ludzi na nową suchą ziemię, gdzie człowiek odradzał się.

Naszą pracę nad spektaklem ARKA NOERGO. NOWY KONIEC EUROPY fundujemy na idei spotkania i konfrontacji, na poczuciu powołania teatru do niesienia orędzia o porozumieniu, o wzajemnym budowaniu” – dodaje Wiśniewski nawiązując do swojego credo. „Pragniemy z naszym Teatrem uczestniczyć w utrwalaniu i poszerzaniu świadomości jedności, która mimo istnienia różnic (ale też dzięki tym różnicom) łączy różne części Europy i świata. Co zatem zawiera nasza świadomość jedności?” – pyta Wiśniewski – „i w jaki sposób to co nas wszystkich różni jest błogosławione? Łączy nas miłość do Sztuki Teatru, ale deklarując tę miłość – w istocie w imię czego pragniemy żyć i oddziaływać? Dzisiaj – jak nigdy – potrzeba, abyśmy wpatrywali się w znaki czasu. Bo wydaje się, że dzisiaj wszystko zostało podważone; żyjemy jakby na śmietniku opinii i wszędzie walają się różne teorie. Dzisiaj nie żyjemy bezpieczniej i już nie cieszymy się łaską zadomowienia w <>, jednakże na koniec spotkamy się z najmocniejszym pytaniem: <>