Sen nocy letniej

Baletowe przedstawienie sztuki Sen nocy letniej zrealizowane przez Graya Veredona jawi się jako piękna w formie i radosna w wymowie wizja poetycka - pieśń weselna ku czci nowożeńców. Dzięki odpowiedniej strukturze dramatycznej i walorom języka choreografii spektakl jest dziełem nowoczesnym, a przy tym zachowuje wierność szekspirowskiemu oryginałowi.

Sam Gray Veredon mówi, że potencjał dramatyczny i dynamika dzieł Szekspira zawsze go kusiły. Podkreśla też, że łatwo można przełożyć je na język ruchu: żywe sceny, częste zwroty akcji, przenikanie się świata prawdziwego i nierzeczywistego, ciągłe zmiany miejsca akcji. Veredon stworzył niezwykle barwne widowisko baletowe w dwóch aktach, podzielonych na trzynaście obrazów. Taka struktura spektaklu może zdawać się nieco anachroniczna w porównaniu z osiągnięciami wielu współczesnych choreografów. Z drugiej strony, to rozwiązanie pozwala na przedstawienie wszystkich miejsc akcji obecnych w oryginalnej sztuce, na przeciwstawienie ich sobie, ukazanie konsekwencji owych interakcji, a wreszcie na połączenie ich w jeden spójny plan przez logiczne rozwinięcie głównych wątków. Dzięki temu można pozostać wiernym oryginałowi, a tym samym uszanować wkład samego Szekspira. Współczesność i niezwykłość prezentacji Veredona zawiera się w samym języku ruchu, a zarazem logicznej strukturze choreograficznej.

Sen nocy letniej Graya Veredona zaskakuje dowolnością różnych technik tańca, ich swobodnym łączeniem i modyfikacją. Takie zabiegi pozwoliły choreografowi uwolnić potencjał komediowy, a jednocześnie stworzyć poetycki klimat. Konwencje zmieniają się i mieszają w błyskawicznym tempie. Już w Prologu nowocześnie zaaranżowaną partię Puka skontrastowano z elegancką prezentacją narzeczonych (Hipolity i Tezeusza). Dalej sceny postromantyczne (z udziałem elfów i wróżek) następują obok groteskowych obrazów przedstawiających teatr rzemieślników (środki wyrazu typowe dla pantomimy z muzyką z taśmy). Po neoklasycznym tańcu kochanków oglądamy żartobliwą wersję marsza weselnego, który jest parodią baletu klasycznego. Humor Veredona jest subtelny, groteska dyskretna, a erotyka wysmakowana (na przykład w scenie z Tytanią i osłem, który jest symbolem seksualnej potencji). Z barwnej całości wyłaniają się fragmenty szczególnie piękne; między innymi obydwie sceny poświęcone kochankom (w pierwszym i drugim akcie), ich chassé-croisé i duet Tytanii z Oberonem poprzedzający Epilog. W owym wielkim, długim pas de deux Veredon użył nowoczesnych środków ekspresji ruchowej, żeby uzyskać niezwykłą syntezę siły i poezji duetów miłosnych w różnych formach tańca baletowego, odrzucając ozdobniki, maniery i przestarzałe, konwencjonalne schematy.

Syntetyczna, oszczędna inscenizacja, zręcznie wykorzystująca ruchome konstrukcje, piękne, celnie dobrane kostiumy, romantyczny wdzięk kochanków, uroczysta biel podczas ślubu, groteskowy teatr stworzony przez rzemieślników i doskonała praca światłem - te elementy idealnie wzbogacają klimat poszczególnych obrazów i pomagają skoncentrować się na uroku kompozycji choreograficznej.