Juliusz_Cezar_w_Egipcie

Podobno nie można lubić jednocześnie Bacha i Händla. Dla tych, którzy widzą w tych nazwiskach przeciwstawienie: zapomniany mistrz i karierowicz-światowiec, Giulio Cesare in Egitto może być szczególnym kamieniem obrazy. Opera ta przyniosła Händlowi triumf natychmiastowy i trwały. Nie zdetronizował jej nawet ruch powrotu do muzyki dawnej w ostatnich dziesięcioleciach. Mimo wszelkich odkryć, gdy znamy operę barokową nieporównanie lepiej niż mogła ją znać dawniejsza publiczność, to właśnie Giulio Cesare pozostaje głównym reprezentantem swej epoki. Być może decyduje o tym swoisty muzyczny internacjonalizm Händla, jego zdolność łączenia wzorów niemieckiego, francuskiego, angielskiego i przede wszystkim włoskiego stylu teatru muzycznego w przekonującą i spójną całość. Umiejętność ta i zainteresowanie wielką różnorodnością europejskiej muzyki łączy Händla przede wszystkim z… Bachem. Jest więc dzięki temu Cezar swoistą encyklopedią opery barokowej, ale też jednym z tych dzieł, w których Händel budował swoją – inną oczywiście niż Bachowska – wersję wielkiej międzynarodowej syntezy. Można powiedzieć bez przesady, że sto pięćdziesiąt lat europejskiego teatru muzycznego pracowało na świetność tej opery.