Animator trwa!

Od trzech dni raduję moje oczy wyjątkową dawką animacyjnych przysmaków (i nie mowa tu o festiwalowym bankiecie). Jako torunianka przyzwyczajona do, oględnie mówiąc, przypustawych sal kinowych, jestem w niemałym szoku co się dzieje w Poznaniu!

Zacznę od programu animacji konkursowych - bo też od nich zaczęłam swój filmowy tydzień. W wypełnionych niemalże po brzegi entuzjastycznie nastrojoną widownią salach, trwa prawdziwa audiowizualna uczta. Nie zważając na mamrotanie co niektórych widzów, że a to już było, a to nie to samo co tu, czy tam, czy tego lub tamtego, zdam się na własną opinię - tegoroczni kandydaci trzymają fason.

Większość animacji jest interesująca, mało nie trafia, ale - co najważniejsze, moim zdaniem, jest sporo filmów po prostu świetnych. Za mną połowa  (dopiero lub już) kandydatów do nagrody. W pamięci szczególnie pozostały: „Pani G." Michala ®abki (Czechy) - lalkowa opowieść o wieloletniej, silnej miłości pewnego (już) staruszka i jego wciąż młodej, pięknej (i silikonowej) towarzyszki życia; „Ślimaki Józefa" - Sophie Roze (Francja) urzekająca plastycznie i sprawna fabularnie historia chłopca, który odkrywa niepokojący świat swych domowych aczkolwiek specyficznych pupilków,; „Wujek" - Macieja Szabla z pod skrzydeł Piotra Dumały, elektryzująca makabreska o pewnym członku rodziny, który wskutek porażenia prądem staje się coraz bardziej dziwny i straszny; „Toaleta publiczna" - Konstantina Bronzita (Rosja), film o miłości, która rodzi się w... publicznym szalecie oraz mocne, prospołeczne „Narodziny" Signe Baumane (USA/Włochy) - czyli rzecz o nastolatce, ciąży i otoczeniu kobiet, niezdolnych do rozmowy o własnym ciele i wnętrzu.
 
Festiwal Animator to dla mnie pierwsze zderzenie z Janem ©vankmajerem. Czeskiego artystę wpisuję od teraz w poczet moich mistrzów.  ©vankmajer to animator, który inspiracje czerpie z desek teatralnych (koniec końców ukończył studia w Wyższej Szkole Rzemiosła Artystycznego i Lalkarstwa w Pradze), nieustannie odwołuje się do motywu pila decorum - człowieka-lalki, nawiązuje do oniryzmu (zresztą jego działalność jest ściśle powiązana z grupą praskich surrealistów), do tego czerpie sporo z ludowości, baśni, legend, a smaczku dodaje swoistą barokowością (memento mori). Żeby nie było jednak za poważnie całość ©vankmajer ubiera w kostium groteski.

Poznańska impreza bombarduje mnie rewelacjami! Pierwszego dnia mroki kina Apollo rozświetlały abstrakcyjne kadry „Kompozycji w błękicie" Otto Fischingera, a oprócz obrazu, klimatu dodawała włoska eksperymentalna grupa muzyczna Compagnia d'Arte Drummatica. Tego samego wieczoru w klubie festiwalowym miała miejsce projekcja, pierwszego w historii kina, pełnometrażowego filmu animowanego autorstwa L. Reiniger „Przygody księcia Achmeda". Mimo, że przy arsenałowym barze dało się usłyszeć głosy, że nic to takiego, że łatwizna, że byle studencik może coś w tym rodzaju sklecić w Power Poincie, to ja się nie zgadzam. Rzecz była prosta, wiekowa już, ale piękna, a z dodatkiem muzyki, jaką zapodawał w tym samym czasie kolektyw Masala, dająca piorunujące wrażenie.
 
Na dziś, na teraz to tyle. Śmigam dalej - do kina.

Dorota Skupniewicz
(dorota.skupniewicz@dlastudenta.pl)